14 жылдан соң анасын тапты
Ақтөбелік ана 14 жылдан кейін ғана туған баласын бауырына басуға мүмкіндік алды. Ана мен баланың ресейлік «Күт мені» бағдарламасына алғысы шексіз. Оларды табыстырған да – осы хабар. Отбасына оралып, туғандарымен қауышқан Марат Сейтімов өзін бүгінде бақытты бала санайды.
Марат – Айгүл мен Нұрлыбек Сейтімовтердің екінші баласы. Ер бала 1997 жылы Ақтөбедегі жедел жәрдем ауруханасының перзентханасында дүниеге келеді. Акушерлердің сәбиің дімкәс болып туылды дегені жас босанған келіншектің үрейін ұшырады. Дәрігерлер шақалаққа жұлынында жарықшақ бар деген диагноз қояды. Дерттің кесірінен баланың өз аяғымен жүре алмайтынын да айтқан. Ақ халаттылар Айгүлге ұлының әрі қарай тірі қалуы екіталай екенін ескертіп, баладан бас тартуын сұрайды. Қайғы жұтқан жас ата-ана дәрігерлер ұсынған қағазды оқымастан қолдарын қояды.
Айгүл сол қиын сәтті қазір есіне де алғысы жоқ: «Менің бойымды үрей биледі. Ең бастысы – баламның қолымда көз жұмғанын көргім келмеді. Жағдайдың дәл солай өрбитініне дайын болмадым. Оған дейін ультра дыбыстық тексерулерден өткенімде, бала кемтар туылуы мүмкін деген болжамдар болған емес», – дейді ол.
Үш жыл бойы Марат сәбилер үйінде тәрбиеленеді. Кейін оны Астанадағы жүйке жүйесі ауруына шалдыққандарға арналған арнайы интернатқа ауыстырады. 7 жасқа келгенше еңбектеп, кейін ғана мүгедек арбасын береді. Екі мәрте ота жасалғанымен, Марат аяғына тұрып кете алмады. Астанаға келген сапарында ресейлік мамандар үміттендіріп қойыпты. Челябинскіден келген мамандар Мараттың толықтай айығатынына сенімді. Ұлының кішкентай кезіндегі былдырын естімеген ата-анасы енді тәй-тәй басып, өз аяғымен жүрген сәттерін көргілері келеді.
– Күндердің күнінде туғандарыммен табысатынымды білетінмін. Ата-анам мені іздеп, табады деген үмітім үзілген емес. Әлі есімде, сәбилер үйінде болғанымда, тәрбиешімді анам деп ойлап, «мама, мама» дейтінмін. Бейтаныс ата-әжелер, ағай- апайлар келіп, тәтті үлестіргенде, «туысқандарым осылар шығар, бәлкім» деген ой да келді. Қазір аға-әпкеммен, әке-шешеммен қауышқаныма шексіз ризамын. Ал анамды еш жазғырмаймын. Бұл қадамға қасақана бармағанын түсінемін. Бәлкім, сол кезде бойында үрей болған шығар. Ол жағы енді мен үшін маңызды емес, – дейді Марат.
