«Намазды бастасам, тастап кетемін бе деп қорқамын»
.«Намаз бастасам ба деп жүрмін» деген ойыңыз пайда болғаннан-ақ: «Әй қаза етіп қойсаң қайтесің? Намазды өйтіп қорлағанша оқымай -ақ қойғаның дұрыс, тастап кетсең күнәсі ауыр. Бей намаздан кей намаз жаман деген» деп жынның шайтандары азғырса, екінші шетінен жанашыр-мыс болып жүрген достар дүрліктіреді. Біреу тек бестікпен оқитын бастауыштағы баласына: «Кейін жоғарғы сыныпқа барғанда бәрібір нашар оқисың, «үштік», «екілік» аласың, қазірден бастап оқымай-ақ қой» деп айта ала ма?! Болашақты ешкім білмейді. Намазды тастамаймын деп ынтамен оқыған адам ешуақытта тастамайды, тастап кете алмайды. Оның мысалы – шешініп алып, суға түсуге жүрексініп, бата алмай тұрған адам секілді. Өзін жеңіп, күмп етіп ішіне түскеннен кейін біраздан соң бой үйреткені соншалықты сыртқа шыққысы келмейтіні бар емес пе?! Жан дүниесі сергіп, рахатқа бөленбей ме?! Намаз мұндай сезімді жүз есе артығымен сыйлайды. Күмәніңіз болмасын. Сізге айтар өсиетіміз:
«Соқырға бал ұсынсаң итереді
Дәмін татып көрген жоқ қайтер енді
Келген балдан бір қасық жеген болса,
Төрт аяқтап өзі іздеп кетер еді»
