Қарапайым еңбек адамдарын марапаттайтын мемлекеттік наградалар қажет пе?

Кеңес АУХАДИЕВ, қоғам қайраткері:
– Мен өткен жылы 1 Мамыр мерекесінде Қызылордаға сапарлап бардым. Сол кезде таңғалғаным, ол елде қарапайым еңбек адамдарының еңбегін бағалау үрдісі әлі де жалғасып келеді. Қызылордалықтар ма­мыр мерекесін желеу етіп жыл сайын өн­дірістегі, егін шаруашылығындағы, ша­руа қожалықтарындағы қарапайым еңбек­керлерді арнайы төс белгілермен мара­паттап, өзіндік сый-сияпат көрсетеді екен. Бұл – басқа аймақтарға үлгі болатын үрдіс. Өйткені қазірде еңбек адамдары марапат­тан тыс қалып, елеусіз-ескерусіз қалтарыста қалып жатады. Сондықтан бізге көп кешіктірмей, еңбекшілерді марапаттайтын мемлекеттік наградалар белгісін ойлас­тырған абзал. Себебі біздегі ауыр жүкті көтеріп, үнемі қайнаған еңбектің ортасында жүретін сол қарапайым еңбеккерлер. Ал олардың маңдай тері мемлекеттік тұрғыда еленіп жататын болса, бұл – қолдайтын дүние...

Тұрсынбек КӘКІШОВ, жазушы-ғалым:
– Кезінде кеңестік кезеңде қарапайым еңбек адамдарын ынталандыру мақсатында «Еңбек Қызыл ту» ордені берілетін. Ал қазір Тәуелсіздік алғалы бері «Еңбек Ері» деген атақ-дәреже пайда болды. Бір қынжы­лар­лығы, осы «Еңбек Ері», «Құрмет белгісі» тә­різді мемлекеттік наградаларды төсіне қадап жатқан қарапайым еңбекшілер жоқ. Байыбына үңілсек, еліміздің эконо­микасын көтеруге айтарлықтай үлес қосып жатқан сол еңбекшілер... Осыны ескерсек, бізге қарапайым еңбекқорлардың еңбегін ынталандырып, оларды әрі қарай талап­тандырып отыратын мемлекеттік награ­далар қажет. Мұны өз басым өте жақсы кө­терілген бастама деп бағалаймын. Мә­селен, Кеңес өкіметі бір ғана Кәмшат Дө­нентаеваның еңбегін қалай бағалады?! Сол кездері марапат алған Кәмшаттың атағы күні бүгінге дейін жер жарып тұр. Міне, осыған байланыстыра айтарым, бізге қа­рапайым еңбек адамдарын лайықты ма­рапаттау рәсімдері керек. Тиісті орын­дар­дың бұған қатты назар аударғаны абзал...

Серікболсын ӘБДІЛДИН, саясаткер:
– Жасыратыны жоқ, қазір біз тек биз­несте жүрген кәсіпкерлердің еңбегін елеп-ескереміз немесе өзін жақсы жар­намалай білетін қызметкерлердің ең­бектері назар­дан тыс қалмай өзіндік марапат, награда, ордендер алып жатады. Ал кері­сінше, барлық ауыртпалықты көтеріп, қыз-қыз қай­наған еңбектің бел ортасында жү­ретін қарапайым жұмысшының табанақы маңдай тері еленбейді. Бұл – көрер көзге қиянат. Сондықтан бар қиындықты мой­нымен көтеріп жүрген, иығына батпандай жауапкершілік артып, үнемі ауыр жұмысқа жегіліп жүретін қарапайым жұмысшы та­бының еңбегі ескерілгені абзал. Біле білсек, бізді ас-ауқатпен, тұрмысқа қажетті дүние­лердің барлығымен қамтып отырған сол еңбекшілердің еңбегі. Осыған орай ай­тарым, қарапайым жұмысшыларды мара­паттайтын мемлекеттік наградалар керек. Мұны қолданысқа енгізген жөн...