Ал енді дәрет алмай жүре бер
БОҚТАУ ТУРАЛЫ
Баяғыда бір қазақтың ауылына сәлдесі дағарадай молда түсіпті. Кешкілік демін салып, дұғасын оқып, жұртқа насихатын айтып, пітір садақасын жинап, ас-ауқатын жеп болғасын тысқа қажетін өтеуге шығыпты. Үй иесі ошақтың шоғына жылып тұрған құманын ұстап артынан ілесе шыққан екен. Молдекең әлі жүріп келеді, әлі жүріп келеді. Артында келе жатқан үй иесінің қараңғыда байқамай аяғы бірдеңеге ілініп кетіп, құлауға шақ қалыпты. Сонда аузынан рефлексті түрде ой әкең, деген боқауыз ытқып кеткен ғой. Мұны естіп қалған молдекең: - Мына су арам болды, төгіп басқасын әкел, депті. Біраз жер ұзап кеткен әрі жылы су да тапшы.
- Молдеке байқамай аузымнан шығып кетті, десе, молдекең болмай:
- Жоқ, арам суға дәрет алынбайды, жаңартып әкел, депті. Алай айтады, бұлай айтады, жылы су жоқ, шоққа жылып тұрған құман еді, десе де молдекең көнбепті. Әбден ығыры шығып, молдекеңнің қисынсыз уәжіне жыны келген әлгі қазақ:
- Ақыры осы суға алмайсың ғой? Боқтағаным үшін арам ғой? Онда, осы үйдегі барлық судың әкесінн, осы ауылдағы құдық біткеннің суының әкесінн, оған көнбесең, жер бетінде қандай өзен, көл, теңіз, мұхит атаулыдағы бар судың әкесінн, ал енді дәрет алмай жүре бер, депті.)))
Асылтай Тасболат
Фейсбуктегі парақшасынан
