Министр ағайдың сөзінен кейін ойланып жүрмін...
Баяғыда, студент кезімде сенбі, жексенбі күндері тойларда официант болатынмын. Группалас құрбым екеуміз. Таңертең ерте барып, үстелдерді әдемілеп әрлеп, тамақтарды сәндеп қойып, кешке той басталғанда жүгіріп, қонақтарды күтіп, алдындағы ыдыстарды жинап, сұраған заттарын әкеліп беріп, той иелерімен бірге құдаларды күтіп алып, шығарып салып, түнге дейін жүреміз. Беліміз талып, шаршап үйге қайтамыз. Той біткенде, ақ-адал еңбегіміз үшін ақшамызды алып, тап-тұйнақтай болып кетеміз. Дүйсенбі сабақ. Екі күн тойдан алған ақшамызды жолымызға, түскі асымызға жаратып, бір апта емін-еркін өмір сүреміз. Сосын, тағы барамыз, егер ана кафенің меңгерушісі шақырса. Алматыда оқимын, ал, әке-шешем Қарағандыда. Бір үйдің аялаған жалғыз қызы болсам да, "Үйден ақша сұрай бермейінші" деп тапқан әдісіміз ғой өзімізше. Солай. Енді айтпағым мынау. Сонда әр ұлттың тойы болатын. Қазақ, түрік, ұйғыр, күрд, т.б. Мен официант болып жүрген - қазақтың қызымын. Тойда жүрген түріктер, ұйғырлар, тағы басқа ұлттар маған және құрбыма қарап: "мына қазақтың қыздары официант болып жүр. Ибай-ай. Сонша бастарына не күн туды екен, жап-жас болып қиын жұмыс істеп" деп, бізге аянышпен қарады ма екен? Кешегі министр ағайдың сөзінен кейін ойланып жүрмін де.
Марал Арғын
Facebook-тегі парақшасынан
